De strijder voor openheid heeft opgegeven.

Het was nog geen jaar geleden dat heel Twitterend Dronten verontwaardigd was over het nieuws dat het college van B&W niet mocht Twitteren. Waar de waarde van Twitter online keer op keer werd bewezen riep het college dat het allemaal onzinnige berichtjes waren, zonder enige toegevoegde waarde.

Een van de luidste stemmen binnen deze discussie was het raadslid Paul Vermast. Op zijn blog wist hij een aantal keer duidelijk te verwoorden wat hij hierover dacht.


Hier
"Misschien is het toch wel een medium wat effect heeft op de zo vaak besproken kloof tussen de burger en de politiek en de gemeentelijke overheid in een positief daglicht kan stellen."

En hier.
"Ik laat me graag tot nieuwe inzichten, andere invalshoeken of nieuwe argumenten verleiden als daar aanleiding toe is en daarvoor sluit ik geen medium uit!"
--
"Onze inwoners zijn hardwerkende drukke mensen die naast hun werk of studie veel te doen hebben. Mijn ervaring is dat ze best willen meedenken, maar wel op de manier en het moment dat het hén uitkomt. Daarin probeer ik te voorzien, daarvoor ben ik volksvertegenwoordiger."
--
"De wijze waarop de overheid communiceert is vaak blijven hangen in het einde van de vorige eeuw."

Het is dan ook niet vreemd dat ik erg verbaasd was toen ik voor het eerst hoorde dat Paul Vermast op Twitter burgers met kritische vragen aan het blokkeren was.

Het begon allemaal met de iPad discussie. Hij had het zo goed voor elkaar. Een raad van bijna complete digibeten, daarin zou deze nieuwe en hippe rage makkelijk als alternatief voor papierwerk te noemen zijn. Er moesten alleen wat goede argumenten komen, waardoor het ook daadwerkelijk een alternatief leek. Nooit was verwacht dat dit zulke heftige reacties zou leveren van kritische burgers. Of hij het niet alleen wou omdat het een rage was. Dat zijn argumenten totale onzin waren. Of het echt het papierprobleem wel zou oplossen.

Voor een tijd leek het goed te werken. Ieder die het niet eens was blokkeren, dat loste een hoop op. Zo kon hij zeggen wat hij wou en zou niemand het idee krijgen dat mensen het niet met hem eens waren.

Maar zodra iemand kritisch is, zal diegene ook hier kritisch over zijn. En dus kwamen de berichten dat hij mensen aan het blokkeren was ook openbaar op Twitter te staan.

Dit werd erg modern opgelost. Want niet al veel later stond zijn Twitter opeens op privé. Niemand kon meer zeggen dat ze geblokkeerd waren, want zolang hij geen toestemming gaf konden ze niks van hem lezen. Veilig en modern. Maar open?

Onze strijder voor openheid binnen de raad heeft de strijd opgegeven. Want wat heb je aan openheid als dit je status zou kunnen beschadigen? Met een ego groter dan het dorp hoef je helemaal niet naar kritische geluiden te luisteren. Toch?



(Dit blog is puur mijn persoonlijke mening. Wordt hier aanstoot aan genomen zal ik het alleen maar als bevestiging van mijn punt zien.)