Deze week zijn de Meerpaaldagen weer. Het jaarlijkse dorpsfeest, zoals ik het noem, wat onderhand eigenlijk wel een op zichzelf staand festival kan zijn; mensen vanuit de hele provincie en omstreken komen er naartoe. Drie dagen waar ik een haat-liefde verhouding mee heb.
Ik heb een hoop herinneringen die zich afspelen op de Meerpaaldagen. Van als kind vooraan staan bij een artiest waar ik niks om gaf (ik denk dat dit Hind was, die derde was geworden bij Idols), tot dronken met mijn ouders en hun vrienden dansen. Ik heb een jaar als vrijwilliger gewerkt, drie volledige dagen, een ervaring die ik iedereen aanraad. Ik heb zoveel gedronken dat ik me niet kan herinneren wat ik heb gedaan. Iedereen in Dronten heeft wel herinneringen aan de Meerpaaldagen.
Het zijn dagen die grenzen weghalen. Een excuus om jezelf publiekelijk voor schut te zetten, om teveel te drinken met je vrienden. De jongeren staan te dansen met de vrienden van hun ouders, ouders staan te dansen met de vrienden van hun kinderen. Het meisje wat je op de basisschool zo haatte en al jaren niet hebt gezien rent lachend naar je toe en vraagt hoe het met je gaat; je praat wat en neemt afscheid met een knuffel. Je staat mee te zingen met de zoveelste slechte cover van de avond, een nummer waar je anders de tekst nooit van zou kennen. De volgende dag kijk je naar de foto's in je mobiel, om je af te vragen wie al die mensen eigenlijk zijn, om die avond weer verder te feesten. De Meerpaaldagen zijn de dagen waarop je overdag brak over de braderie loopt en 's avonds, ongeacht je leeftijd, je als een student aan het drinken bent. De dagen dat je echt trots bent op Dronten, dat je hier woont, al heb je alle andere dagen van het jaar een hekel aan het dorp.
Vaak roep ik dat het allemaal onzin is. De artiesten waarvan je dacht dat ze al jaren doodwaren, het "waar gaan we heen? Naar de klote" motto, de liefde voor dit dorp wat we normaal haten, de oude vijanden die daar je beste vrienden zijn. Is dat het echt waard? Een zwak excuus om te zuipen.
Maar als ik er echt over nadenk besef ik me dat het niet zo erg is. Dronken worden met je beste vrienden, het hele dorp doet met je mee, iedereen houd van elkaar, de slechte muziek die opeens heel leuk is. En de herinneringen die het met zich meebrengt. Het zijn de dagen waarop je je vrienden van buiten het dorp kan uitnodigen en weet dat je je niet zal vervelen. Het zijn de dagen om met iedereen die je jaren niet hebt gezien bij te praten. Het zijn de dagen om terug te blikken op de voorgaande jaren.
Ik laat mijn kritiek voor wat het is dit jaar. In plaats daarvan ga ik eens kijken waar we dit jaar indrinken, met wie we dit jaar gaan terugkijken op de voorgaande jaren voor we ons naar het centrum begeven. En voor die drie dagen ontzettend trots zijn op Dronten, want zo erg is het hier niet.
