De clubjesmaatschappij

Het begint me steeds meer en meer op te vallen hoe mensen zichzelf graag in een bepaald hokje duwen. Dat niet alleen, het is vooral opvallend hoe ze tegen alle andere hokjes zijn, soms tot het extreme toe.

Zwart en wit, links en rechts, theïst en atheïst, stad en dorp, de klassieke clubjes die zichzelf maar al te graag als tegenstellingen zien. Maar op kleinere schaal is er ook in die clubjes nog iets te vinden. Opeens gaat het niet over zwart en wit maar over het land waar je uit komt. Het gaat niet over links en rechts, maar over welke partij je aanhangt. Het gaat niet over wel of niet geloven maar om wat je nou precies gelooft. Er komt steeds meer onderscheid in de clubjes.

Misschien is dit een gevolg van het zoeken naar individualiteit. Mensen willen zo graag zichzelf zijn dat ze zichzelf maar labels gaan geven. Geboorteland, politieke partij, subcultuur, geloof, woonplaats, kledingstijl, opleiding, seksualiteit. In de strijd naar je eigen plaats bepalen worden mensen op een andere plaats, die bij andere clubjes horen, aan de kant gezet. De christen wilt alleen met mensen van zijn kerk om gaan en de Nederlander kan buitenlanders niet uitstaan; de punkers hebben nog steeds een hekel aan de hippies en de jongen uit de stad voelt zich boven de jongen uit het dorp staan; de man met de universitaire titel vindt stratenmaker maar een beroep voor domme krachten en de Groenlinkser vindt de SP maar een belachelijke partij.

Hoe kan het dat deze clubjes zo de overhand nemen. Betere vraag, hoe kan het nou dat deze dingen echt clubjes zijn geworden? Waarom zou het niet kunnen dat een in Marokko geboren VVDer van 40 met een in Nederland geboren SPer van 22 goed bevriend zijn? Waarom is het vreemd als de atheïstische punker eens met de gelovige hippie mee naar de kerk gaat?

Ik zie het overal gebeuren, ook hier in Dronten. En ik zou toch willen weten of mensen nou echt gelukkig worden van het nee zeggen tegen alles wat ze zelf niet zijn. Want juist dit lokt buitensluiting uit. Ik roep toch iedereen eens op om zelf naar zijn eigen leven te kijken. Welk clubje behoor jij toe? Welke clubjes sluit jij uit? Zet eens een stap buiten je eigen clubje en kijk eens verder, dan zie je dat elk clubje gewoon uit mensen bestaat. En geloof me, zo eng hoeft dat niet te zijn.

DTM2010, de dag erna.

Gisteravond was de eerste Twitter meeting in Dronten. Dit idee was zo snel van mijn blog overgenomen dat binnen 24 uur na de post er al een hele groep was die erg enthousiast was.

Dit enthousiasme was gisteren bij de aanwezigen ook zeker terug te vinden. Een goede sfeer, gezellige mensen en een leuke avond waren het gevolg van een simpel idee. Gesprekken over van alles; verbazing over lengte, stem en uiterlijk; een groep die elkaar wel kende, maar niet zou herkennen. Ik vond het een geslaagde avond, die zeker voor herhaling vatbaar was.

Dus nu een paar vragen voor iedereen:
Wat vond je ervan? Pluspunten? Minpunten?
Wanneer houden we de volgende meeting?
Is een Flevolandse Twitter meeting een goed of slecht idee?
Wat moet er volgende keer beter?

Skatebaan Dronten

Drieëntwintig oktober opent de skatebaan in Dronten officieel. Natuurlijk ben ik hier heel positief over, eindelijk wat voor de jeugd.

Toch vraag ik me een paar dingen af.
- Is er verlichting bij de skatebaan?
- Zijn er genoeg prullenbakken?
- Zijn er genoeg bankjes?
- Welke voorzorgsmaatregelen gaan er genomen worden om tegen te gaan dat het vooral door drinkende en blowende jongeren die een hangplek zoeken wordt gebruikt?

Mijn zusje is er minder positief over dan ik. Ze gaat er toch niet heen, zegt ze. Er zijn teveel mensen die er vaak komen met een grote bek die denken de boel uit te maken. Daar wordt je als beginner door weggepest.

Ik ben bang dat het eindigt zoals de meeste skatebanen, met meer gebroken bierflesjes dan planken op het asfalt. Met meer dealers dan skateboarders in de avonden. Met meer gepest dan samenwerking. Waar de ouders en vrienden die toekijken op de ramps moeten zitten omdat er niet over bankjes is nagedacht.

Ja, natuurlijk zal ik er de 23ste bijzijn. Misschien pak ik mijn longboard even mee, al ben ik niet zo weg van parken en is er in de planning geen pool opgenomen. Misschien moet ik er geregeld komen, zodat ik een indruk van de sfeer blijf behouden. Want ik wil het niet laten gebeuren dat mensen bang zijn er te komen.